رضا پورتراب زاده: حواسمان باشد که مبادا تئاتر از ذهن مردم خارج گردد - تور آسیایی ارزان

نمایش اپیدمی یک کمدی اجتماعی و داستان شهری کوچک به نام نوورسیتی است که با اختراع یک جوان دگرگون می گردد. این جوان ماده ای را اختراع می نماید که هرکس آن را مصرف کند، دیگر قادر به دروغ گفتن نیست؛ اما این مسئله به جای کارساز بودن مسائلی را در شهر به وجود می آورد چون وقتی قرار است این ماده را برای رو شدن دست خلاف کارها به کلانتری بفروشد فسادهای خود کلانتر رو می گردد. از همین رو جوان تصمیم می گیرد این ماده را در سطح شهر پخش کند که طبیعتا باعث هرج ومرج می گردد.

رضا پورتراب زاده کارگردان تئاتر اپیدمی درباره ایده اولیه شکل گیری این نمایش، گفت: ایده اولیه برای نویسنده بود و دوست عزیز من علیرضا امیدی دو سال پیش این نمایشنامه را نوشته بود که من پیشنهاد اجرایش را داد. نمایش نامه را خواندم و از ایده آن خوشم آمد. در برخی از موارد با نویسنده صحبت کردم و اصلاحاتی انجام شد. بحث دروغ گویی و صندلیش در زندگی ما و مردم، همواره برای من اهمیت داشته و از این موضوع و این نمایش خیلی استقبال کردم تا بالاخره با یک تیم حرفه ای به فراوری رسید.

در تئاتر انتقال درست مفهوم اهمیت زیادی دارد

پورتراب زاده درباره ویژگی های شاخص نمایش اپیدمی که منجر به دریافت جایزه از جشنواره سی و نهم شده است،اظهار کرد: یک کارگردان حرفه ای زمانی که به یک ایده یا طرحی می رسد به نظر من همه ویژگی و عناصری که برای یک تئاتر خوب احتیاج هست را در نظر می گیرد. من خودم در این حوزه آدم کمال گرایی هستم و سعی می کنم که همه عناصر را در کنار هم و در یک صندلی و باکیفیت خوب ارائه دهم. البته تئاتر صرفاً فقط جایزه دریافت نیست یا منتخب شدن مطرح نیست بلکه مهم این است که مفهوم را درست به مخاطب منتقل کند. ما تمام تلاشمان را کردیم تا در تمامی بخش ها کار خوبی ارائه دهیم که خب در قسمت طراحی نور نظر داوران جشنواره جلب شد.

باید چراغ تئاتر را روشن نگه داریم

رضا پورتراب زاده درباره دغدغه های این روزهای هنرمندان تئاتر در شرایط کرونا یادآور شد: شاید به نظر برسد که موضوع و دغدغه هنرمندان در شرایط کرونا بحث معاشی باشد که به دلیل بیکاری کاهش پیدانموده اما مسئله ای که نباید از آن غفلت کنیم روشن نگه داشتن چراغ تئاتر است. این روزها باید همه تلاشمان را بکنیم که تئاتر از ذهن مردم خارج نگردد و دوباره ترس مخاطب ها بریزد و امیدوارم هرچه سریع تر مخاطبین به سالن های تئاتر بازگردند.

دور راهی دروغ شیرین و حقیقت تلخ در اپیدمی

وی با اشاره به جمله معروف تئاتر اپیدمی مبنی بر دروغ شیرین و حقیقت تلخ، اظهار داشت: شاید در زندگی و روزمرگی ما دروغ شیرین تر از حقیقت باشد و حقیقت تلخ باشد اما من می گویم حقیقت تلخ می تواند درنهایت شیرینی به همراه داشته باشد اما دروغ ها اول شیرین هستند و همین طور که ادامه پیدا می نماید تلخی ایجاد می نماید که ده ها برابر از تلخی حقیقت بیشتر است. به نظر من یک تلخی اولیه و شیرینی ثانویه بهتر از این است که به هر قیمتی از یک لذت کوتاه، لذت ببریم.

کارگردان تئاتر اپیدمی اضافه نمود: درنهایت آنچه تئاتر ما در نظر داشته تا مطرح کند این بود که برای یک لحظه مخاطب به خودش بیاید و به این فکر کند که دروغ هایی که می گوید تا چه اندازه می تواند در زندگی اجتماعی تأثیر منفی داشته باشد. البته مسئله ما یک موضوع جهانی است و منظور این تئاتر فقط مربوط به مردم جامعه خودمان نیست.

اجرای آنلاین تئاتر مدیریت بحران هنر تئاتر در شرایط کروناست

کارگردان نمایش اپیدمی با اشاره به مصائب و مسائل پیش آمده برای خانواده تئاتر در ایام کرونا و بیکاری های متعدد هنرمندان تئاتر از ایده اجرای آنلاین تئاترها استقبال نموده و اظهار کرد: اجرای آنلاین تئاترها در این شرایط کرونا و تعطیلی های پیش آمده تا حدی به هنر تئاتر یاری کرد. اگرچه تئاتر به صورت زنده درست تر و بهتر است و می توانم بگویم هنر تئاتر به اجرای زنده و نفس به نفس با مخاطبش است اما وقتی شرایطی این چنینی پیش آمده به نوعی می توان گفت اجرای آنلاین نمایش ها در راستا مدیریت این بحران ناخوانده اجرا شده است. درواقع یکی از راهکارهایی که بعد از یک سال تعطیلی تئاتر راستای برای بازگشت تئاتر به خانه های مردم یا به سبد خانوار مردم برای انتخاب کردن اضافه شد، همین اجرای آنلاین بود که به نظر من این یک اتفاق خوب بوده و درنهایت تأثیرات مثبتش بیشتر است.

پورتراب زاده درباره علاقه مندی اش به حضور چهره های جوان و تازه کار درصحنه تئاتر گفت: تقریباً 70 درصد این گروه 45 نفره تئاتری که اجرا شد استعدادهای جدید بودند. خیلی ها شاگردهای خودم بودند و در آکادمی این فرصت را در اختیارشان گذاشتیم که خودشان را نشان دهند. یکی از اهداف ما این است که از نسل جوان حمایت کنیم و به آن ها فرصت دیده شدن داده گردد. یکی دیگر از اهداف مهم ما آشتی نسل های مختلف باهم بود تا کنار هم تجربه یک کار حرفه ای را داشته باشند.