واقعا آقای آسیاییم؟ - تور آسیایی ارزان

به گزارش خبرنگاران، دنیای اقتصاد نوشت: اخیرا جدیدترین رده بندی تیم های ملی جهان توسط فیفا اعلام شد و تیم ملی کشورمان با حضور در رتبه 33 دنیا، باز هم صدرنشین قاره آسیا باقی ماند. البته همیشه (حتی در دوره برانکو که ایران به رتبه 17 فیفا هم رسید) حرف و حدیث های زیادی در مورد دقیق و معتبر نبودن این رنکینگ وجود داشته، اما سوژه مطلب فعلی زیر سوال بردن ارزش های رتبه بندی فیفا نیست. این مطلب چند چالش دیگر را مطرح می نماید؛ این که آیا واقعا اتفاقاتی که در این سال ها برای فوتبال ایران اتفاق افتاده، تناسبی با صندلی رنکینگی این تیم داشته است؟ آیا واقعا نشانه ای وجود دارد که به صورت کیفی و حقیقی نشان بدهد ایران بالاتر از ژاپن و کره و استرالیا و عربستان تیم اول آسیا است؟ کاش این چند ابهام، پاسخی داشته باشند.

چرا بازی بزرگ نداریم؟

محمود اسلامیان، عضو هیات رئیسه فدراسیون فوتبال به تازگی گفته تیم ملی برای برگزاری مسابقات تدارکاتی با تیم های متوسط هم مشکل دارد و حداقل باید یک میلیون دلار کنار بگذارد که در توان این مجموعه نیست. واقعیت آن است که تیم ملی ایران در این سال ها به ندرت بازی بزرگ دوستانه برگزار نموده. این در حالی است که اگر ما واقعا برترین تیم آسیا بودیم، تیم های دیگر باید با شرایط آسان به مصاف ما می آمدند و با ایران بازی دوستانه برگزار می کردند. اگر غنای فنی تیم ما بیش از کره و ژاپن وسوسه نماینده بود، حتما چند تیم درست و حسابی پیدا می شدند که حاضر به مصاف با تیم ملی ایران باشند؛ اما چرا این اتفاق رخ نمی دهد؟ چرا حتی برای تیمی مثل یونان هم مهم نیست که بازی تدارکاتی اش با ایران لغو گردد؟ عده ای معتقدند این اراده خود کی روش است که تیم ملی با حریفان بزرگ بازی نداشته باشد، اما در صورت صحت این گزاره هم باز باید گفت صدرنشینی ایران در رنکینگ آسیایی فیفا واقعی نیست، چون از رهگذر کسب پیروزی های پیاپی برابر تیم هایی مثل ازبکستان به دست آمده است.

چرا لژیونر بزرگ نداریم؟

سال هاست که تیم ملی در صدر جدول تیم های آسیایی فیفا قرار گرفته، اما خبری از لژیونرهای بزرگ در لیگ های درست و حسابی نیست. سال جاری بعد از مدتها تنها علیرضا جهانبخش به برایتون در لیگ برتر انگلستان پیوست که عالم و آدم می دانند انتقال او هم مرهون درخشش فردی اش در لیگ هلند بود، نه جام جهانی ناامیدنماینده ای که پشت سر گذاشت. طبعا اگر ایران باکیفیت ترین تیم آسیا بود، بازیکنانش بیش از حالا از سوی باشگاه ها و لیگ های معتبر زیر ذره بین قرار می گرفتند.

چرا درآمدزایی نداریم؟

آیا دستاوردهای اقتصادی فدراسیون فوتبال تناسبی با رتبه ایران در رنکینگ فیفا دارد؟ ما چطور تیم اول آسیاییم که تقریبا هیچ درآمدی بابت اسپانسرهای بیرون از کشور نداریم؟ چرا برندهای معتبر فراوری پوشاک از همکاری با تیم ملی ایران استقبال نمی نمایند؟ چرا حتی وقتی با آدیداس توافق می کنیم، ناچاریم لباس های این برند را تنها با کمی تخفیف بخریم؟ چرا حتی شرکت های پولدار داخلی برای تبلیغات سراغ تیم ملی را نمی گیرند؟ آیا واقعا وضع تیم ملی در دوران محمد دادکان هم همین طور بود؟ اخیرا وزارت ورزش به منظور آماده سازی تیم ملی برای حضور در جام ملت های آسیا 5/ 2میلیون دلار به فدراسیون کمک نموده؛ آیا وضع فدراسیون پنج ستاره که تیم ملی اش هم صدرنشین رنکینگ قاره است، باید این طور باشد؟

چرا قهرمانی جام ملت ها را غیر ممکن می خوانیم؟

همان طور که می دانید ایران 43 سال است در جام ملت های آسیا قهرمان نشده، اما در این بازه زمانی شاید هرگز پیش نیامده بود که تیم ملی این همه وقت در صدر رنکینگ آسیایی فیفا باشد. در این مدت هر منتقدی که یک کلمه در نقد کی روش حرف زد، او را با اشاره به صندلی تیم ملی در رنکینگ فیفا به سکوت وا داشتند، اما وقتی بحث مطالبه قهرمانی در جام ملت ها پیش می آید، حامیان کی روش آن را رویایی دور از دسترس و غیرممکن به شمار می آورند. خب اگر واقعا ما بهترین تیم آسیاییم، چرا نباید قهرمان آسیا هم باشیم؟ کی روش با عبور از جام ملت ها، رکورد طولانی ترین دوره سرمربیگری در تاریخ تیم ملی را خواهد شکست. تا به حال نه این همه فرصت در اختیار کسی بوده و نه تیم ملی چنین بالانشینی پیوسته ای در رنکینگ داشته است. پس ما باید امروز مدعی اصلی قهرمانی جام ملت ها باشیم. آیا هستیم؟ اگر نیستیم، این یعنی صدرنشینی مورد اشاره آن قدرها هم کیفی و حقیقی نیست.