گیم اواردز هرگز صنعت را به شکلی که ضروری است نشان نمی دهد؛ چاره چیست؟ - تور آسیایی ارزان

در 2024 هستیم و افراد فعال در صنعت هنوز به طور مرتب درباره چیزهای مختلف از اینکه آیا مدیران جامعه و روابط عمومی داخلی استودیوها به عنوان توسعه دهندگان بازی به حساب می آیند یا همانطور که Dave the Diver به ما یادآوری کرد، دقیقا چه چیزی به عنوان یک بازی مستقل شناخته می گردد، بحث می نمایند. در این میان افرادی نیز هستند که مراسم گیم اواردز را به خصوص در بخش Future Class به شدت زیر سوال می برند. طبق گفته تهیه نمایندگان مراسم، این در واقع برنامه ای برای قدردانی از افرادی در سراسر جهان است که آینده روشن، جسورانه و فراگیری را برای بازی های ویدیویی نشان می دهند و اقداماتشان باعث ارتقا، تنوع و پیشرفت هنر بازی می گردد.

حال چند هفته قبل از رویداد سال گذشته میلادی، بیش از نیمی از کل گروه قبل از پیوستن به Future Class، به تقریبا 3000 توسعه دهنده دیگر پیوستند تا نامه ای سرگشاده را به تهیه نمایندگان مراسم بدهند. خطاب به بنیانگذار مراسم، مجری و چهره اصلی مراسم، جف کیلی (Geoff Keighley)، مدیر بخش Future Class، امیلی بوچوک (Emily Bouchoc) و کل تیم گیم اواردز، آن ها درخواست پلتفرمی برای بیانیه ای در خصوص بحران حال حاضر غزه کردند. مگنا جایانت (Meghna Jayanth) از نقش خود به عنوان مجری استعفا داد، زیرا هفته ها قبل از مراسم به او گفته شده بود که نباید بیانیه ای سیاسی ارائه دهد. در متن نامه ذکر شده آمده است:

بعلاوه می توانید این نارضایتی را کمی دورتر از گیم اواردز نیز دنبال کرد. در جشنواره بازی های تابستانی سال جاری (Summer Games Fest) که به وسیله جف کیلی نیز ارائه و سازماندهی شد، او به علت عدم نمایش یک زن مجرد روی صحنه با انتقاد های قابل توجهی روبرو شد. کیلی اعتراف کرد که انتقاد منصفانه بوده است و شرح داد که قرار بوده یک زن بخشی از این نمایش دو ساعته باشد، اما شرح بیشتری در خصوص اینکه چرا این اتفاق نیفتاده نداد.

در این میان در خارج از محل مراسم گیم اواردز، جمعیت کوچکی از معترضان جمع شدند تا برای قراردهای بهتر در صنعت بازی و انتقاد از موج بی سابقه اخراج ها واکنش نشان دهند. در همین حال، در داخل مراسم توسعه دهندگان برجسته ای مانند کارگردان زلدا، ایجی آئونوما (Eiji Aonuma)، یا کارگردان بالدورز گیت 3، سوئن وینکه (Swen Vincke)، پس از سخنرانی های 30 ثانیه ای با تابلوهای Wrap It Up از استیج بیرون رانده شدند. در خصوص وینکه، درست در زمانی این رخ داد که او در حال قدردانی از همکار خود در استودیوی لاریان، جیم سوتورث (Jim Southworth)، کارگردان صحنه های سینمایی بالدورز گیت 3، بود که اخیرا از جهان رفته بود.

جایانت مقاله ای از مجله Paste را توییت کرد که مراسم گیم اواردز را یک کلاهبرداری خواهند. کلی مورفی (Clay Murphey)، نویسنده ارشد تیم Control و الن ویک 2، گیم اواردز را به علت نادیده گرفتن سال ها کار توسعه دهندگان را تنها برای پخش 10 دقیقه تبلیغات بی مزه یک شوخی نامید. جی سی لائو (JC Lau)، یکی از اعضای Future Class و توسعه دهنده در استودیوی نو Probably Monsters، اعلام کرد که این راسم باید به نوعی از تبلیغات پول درآورد و در کنار آن یک نسخه از قوانین سخنرانی های 30 ثانیه ای را منتشر کرد.

البته این در حالی است که دوست قدیمی جف کیلی، هیدئو کوجیما، بدون محدودیت روی صحنه صحبت می کرد. در همین حال، جاش سایر (Josh Sawyer)، کارگردان پنتیمنت و کارگردان طراحی در آبسیدین، گیم اواردز اعلام کرد که این مراسم احترام پایینی برای توسعه دهندگانی که ظاهرا به آن ها افتخار می نماید، قائل است. البته هیچکدام از این ها به این معنی نیست که این مراسم مثبت نیست. در هر صورت صحبت 30 ثانیه ای آن هم در مراسمی که نسبت به همتایان خود بزرگتر است، اتفاق مثبتی است. از طرفی افرادی که شرکت می نمایند نیز با موارد مختلف سرگرم می شوند.

با این وجود، گیم اواردز چیزی نیست که بسیاری از توسعه دهندگان بازی های ویدیویی می خواهند. آن ها پلتفرمی را می خواهند که فرصتی برای قدردانی و مهمتر از همه، نمایندگی توسعه دهندگان بازی آنطور که واقعا هستند، باشد. هرچند به طور اساسی، علت کمی وجود دارد که باور کنیم که گیم اواردز تغییر خواهد نمود. به عنوان مثال، در هر دو مراسم گیم اواردز و جشنواره بازی های تابستانی، ناشران مبلغ قابل توجهی پول می پردازند تا تریلر های خود را به عنوان بخشی از بسیاری از وقفه های تبلیغاتی نشان دهند. این بدان معناست که سازمان هایی که خود این رویداد را تامین مالی می نمایند نیز ممکن است همان سازمان هایی باشند که مثلا در خصوص بیانیه های سیاسی در خصوص درگیری های بین المللی به ستوه می آیند.

بعلاوه این بدان معناست که این رویداد، اگر بخواهد به شکل فعلی به کار خود ادامه دهد، باید همچنان هر ساله تعداد زیادی از توجه ها را به خود جلب کند. به همین علت است که تیموتی شالامی (Timothée Chalamet)، سوپراستار سری فیلم های Dune، فردی بود که سال جاری برای ارائه جایزه برترین بازی سال روی سن آمد.

این همان مسئله ای است که اغلب با لحن طعنه آمیزی در میان روزنامه نگاران مطرح می گردد، زمانی که مقاله ای در یک نشریه اصلی ظاهر می گردد و معمولا حول محور این است که آیا می دانستید، بازی های ویدیویی تجارت بزرگی هستند و ارزش آن ها برای اقتصاد بیشتر از ترکیب فیلم و موسیقی است. این تصور که بازی های ویدیویی همچنان مورد تمسخر قرار می گیرند گاهی اوقات بسیار درست است به خصوص از جانب کسانی که خارج از جهانی بازی هستند و این تا زمانی که این افراد مدرک خوبی برای حرف هایشان در راستای اهمیت پایین بازی ها پیدا ننمایند، هرگز واقعا جدی گرفته نمی شوند.

در حوزه مراسم های بازی، جایگزین گیم اواردز باید چیزی باشد که کاملا به وسیله توسعه دهندگان ساخته شده باشد. نمونه هایی از قبل وجود دارد مانند مراسم دایس یا مراسم توسعه دهندگان بازی که البته بدون مشکل هم نیستند. در این میان بی علت نیست که اسکار هر سال با یک بحران وجودی روبرو می گردد و نگرانی دائمی در خصوص نحوه میزبانی آن ها، مدت زمان صرف شده برای برندگان (45 ثانیه برای هر سخنرانی نسبت به 30 ثانیه در گیم اواردز) و اینکه آیا بعضی از جوایز حتی در تلویزیون پخش می شوند یا خیر، وجود دارد. بنابراین معقول است که فرض کنیم همواره مشکلاتی برای مراسم های این شکلی وجود دارد.

با این حال، در اینجا مشکل همچنان میل مداوم به ارتباط است. همانطور که می دانید، در زندگی واقعی می گویند که هر چه بیشتر سعی کنید که در یک جمع مجذوب کننده به نظر برسید، کمتر مجذوب کننده به نظر می رسید. در خصوص گیم اواردز، هرچه بیشتر کوشش کنید تا مردم شما را جدی بگیرند، با جدیت کمتری روبرو می شوید. راهکار این مشکل برگزاری مراسمی است که به جای جست وجوی نوعی تایید بیرونی، هدف گسترده تری را که برترین توسعه دهندگان صنعت همواره داشته اند، منعکس کند یعنی ساختن اثری که درخشان است و ادامه دادن این مسیر تا به مرور بقیه جهان آغاز به اهمیت دادن به بازی ها کند.

منبع: Eurogamer