10 فیلم برتر یک دهه گذشته درباره موسیقی

به گزارش تور آسیایی ارزان، زندگی موزیسین ها ذاتاً سینمایی است و بی شک آن ها فراز و فرودهای متفاوتی را تجربه کرده اند. فرایند ایجاد هنر و تلاش های این هنرمندان برای خلق موسیقی، چیزی است که معمولا ارزش تماشا کردن دارد. برای یک فیلم موسیقی محور درخشان اما یک موسیقی متن خوب به تنهایی کافی نیست. مخاطب باید به درک بهتری از آن موسیقی دان برسد، با وی هم ذات پندازی کند و عنصر موسیقی در فیلم حضور پررنگ تری داشته باشد.

10 فیلم برتر یک دهه گذشته درباره موسیقی

در یک دهه اخیر، فیلم های مجذوب کنندهی به نمایش درآمده اند که حقیقتِ زندگی نوازندگان و خوانندگان را به تصویر می کشند. همه این فیلم ها مبتنی برای شخصیت های واقعی نیستند اما علاقه مندان به موسیقی را راضی خواهند کرد.

10- راکت من (Rocketman)

  • سال انتشار: 2019
  • کارگردان: دکستر فلچر
  • بازیگران: تارون اگرتون، جیمی بل، ریچارد مدن، برایس دالاس هاوارد
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.3 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 89 از 100

به جای ارائه یک روایت سرراست از داستان زندگی التون جان، دکستر فلچر یک فانتزی موزیکال ساخته است که از موسیقی های التون جان استفاده می کند تا سرگذشت او را نشان دهد. البته فیلم همه امضاهای یک اثر زندگی نامه ای را دارد و به ریشه های عشق و علاقه جان نسبت به موسیقی و مسائلی که از سر گذراند، می پردازد؛ با وجود این، فیلم تلاش می کند تا ساختارهای روایت مرسوم را کنار بگذارد و با دید تازه ای به زندگی این هنرمند نزدیک شود. تارون اگرتون در نقش اصلی فوق العاده است و ضمن اینکه طریقه رفتار و منش التون جان را به درستی تقلید کرده است اما توانسته برداشت شخصی اش از این موزیسین برجسته را ارائه دهد.

برگ برنده راکت من این است که هر ترانه را از نظر موضوعی، به یک نقطه کلیدی از زندگی التون جان ربط می دهد؛ سکانس های منتهی به کروکودیل راک، نگاه هیجان انگیزی به اولین کنسرت بزرگ جان دارند؛ پایکوب کوچک تصنیفی در باب تنهایی است و قطعه راکت من را می توانیم بازگشتی پیروزیت آمیز از لحظاتِ تردیدآمیز زندگی این خواننده بدانیم. طراحی صحنه ها و جلوه های بصری از هر نظر زیبا هستند و فیلم به طور همزمان، یک موزیکال خوب و یک اثر زندگی نامه ای خوب است.

9- مستقیم از کامپتن (Straight Outta Compton)

  • سال انتشار: 2015
  • کارگردان: اف. گری گری
  • بازیگران: اوشی جکسون جونیور، کوری هاکینز، جیسون میچل
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.8 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 89 از 100

اثر پرسروصدای اف. گری گری در رابطه با هنرمندانی است که توانستند بواسطه هنرشان، در دنیای واقعی تغییر ایجاد کنند. ایزی-ئی، دکتر دِرِه و آیس کیوب از جوانان دهه 90 میلادی بودند که طعم خشونت پلیس و نژادپرستی را چشیده بودند؛ آن ها از تجربیات خود استفاده کردند تا موسیقی بسازند. گری گری، دوستی میان این آدم ها در طول سال ها را به شکلی درخشان به تصویر کشیده است؛ از روزهای خوبی که داشتند تا کشمکش هایی که در نهایت به جدایی آن ها انجامید.

سکانس های کنسرت، مبهوت کننده هستند و بازسازی دهه 90 میلادی، با دقت بالایی اجرا شده است. هر سه بازیگر اصلی، پیروز بوده اند اما جیسون میچل در نقش ایزی-ئی تاثیرگذارتر است و مخاطب، روزهای پایانی سخت او و مبارزه اش با بیماری را درک می کند. ایزی-ئی به دلیل ابتلا به بیماری ایدز در سن 30 سالگی درگذشت.

اگر رابطه میان شخصیت ها درست کار نمی شد، فیلم بی گمان راضی کننده از آب درنمی آمد، حتی نماهای اولیه که اعضای گروه بازیگوشی می کنند و در حال ضبط اولین آلبوم خود هستند، کمک کرده است تا مخاطبان با این شخصیت ها بیشتر آشنا شوند. مستقیم از کامپتن ضمن پرداختن به یک دوره جریان ساز از موسیقی رپ، به شما نشان می دهد گروه ان.دابلیو.ای چه تاثیری بر جامعه و دنیای موسیقی داشته است.

8- فرانک (Frank)

  • سال انتشار: 2014
  • کارگردان: لنی آبراهامسون
  • بازیگران: دامنل گلیسون، مگی جیلنهال، اسکوت مک نری، مایکل فاسبندر
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6.9 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 92 از 100

فیلم فرانک در رابطه با هنرمندانی است که خارج از جریان اصلی، می خواهند موسیقی فاخر را به نقطه اوج برسانند؛ لنی آبراهامسون با به کارگیری شخصیت های نامتعارف و پرداختن به مسائل عجیب آن ها، نشان می دهد که موسیقی های کم نظیر گاهی در چه شرایطی ساخته می شوند.

فرانک رهبر مرموز یک گروه موسیقی است که همواره ماسک بر چهره دارد؛ فلسفه بافی های او و ماسک پاپیه ماشه ای که می زند، از دلایلی است که جان، یک موزیسین تازه وارد و مشتاق، به فرانک گرایش پیدا می کند و می خواهد از او، متدهای تازه خلق موسیقی را یاد بگیرد.

فرانک به ما می گوید که برای رسیدن به پیروزیت، تنها یک راه مشخص وجود ندارد؛ مجذوب کنندهیت فیلم البته در کمدی سیاهی است که در تمامی دقایق به چشم می خورد و موقعیت ها را پیچیده تر می کند. مایکل فاسبندر یکی از نقش آفرینی های قابل توجه کارنامه هنری اش را ارائه داده است و به واسطه او، ما شناخت بهتری از مسائل روحی و روانی فرانک پیدا می کنیم؛ مردی که ماسک می زند تا هویت واقعی اش را مخفی کند. فیلم فرانک، قصه جستجوی هنرمندان برای رستگاری را روایت می کند و موسیقی متن آن را به راحتی فراموش نمی کنید.

7- ستاره های پاپ: هرگز متوقف نمی شوند (Popstar: Never Stop Never Stopping)

  • سال انتشار: 2016
  • کارگردان: اکویا شوفر، جورما تاکونی
  • بازیگران: اندی سمبرگ، اکویا شوفر، جورما تاکونی
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6.7 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 79 از 100

گروه کمدی لُنلی آیلند معمولا با ترندهای موسیقی پاپ و هیپ-هاپ شوخی می کند و نقطه اوج شوخی های آن ها را باید فیلم ستاره های پاپ بدانیم که نگاه موشکافانه ای به پوشش خبری افراطی پیرامون زندگی شخصی و شغلی ستارگان موسیقی دارد. فیلم که از سبک شبه مستند استفاده می کند، به کانر فور ریل می پردازد، ستاره پیشین یک گروه موسیقی پسرانه که حالا می خواهد مستقل کار کند و به شدت جاه طلب است.

معمولا حضور افتخاری بیش از حد سلبریتی ها در یک اثر سینمایی، باعث حواس پرتی مخاطب می شود اما در این فیلم، شرایط کاملا فرق دارد. در واقع حضور این چهره های سرشناس، باعث شده تا طعنه ها و شوخی های فیلم، تاثیرگذارتر شوند.

نقطه قوت فیلم را باید موسیقی های آن بدانیم؛ ترانه هایی که می شنوید، نسخه اغراق آمیز موسیقی های پاپ مدرن هستند اما بسیار هوشمندانه کار شده اند و فیلم را به اثری سرگرم کننده تبدیل کرده اند که احتمالا مخالفان موسیقی پاپ، بیشترین لذت را از تماشای آن خواهند برد.

فیلم ریتم سریعی دارد و با اینکه گاهی به حاشیه می رود اما قصه اصلی پیرامون مصالحه کانر با هم گروهی های قدیمی اش، اوون و لارنس در کانون توجه باقی می ماند. ستاره های پاپ در گیشه مغلوب گردید اما امتیازات خوبی دریافت کرد و می توان انتظار داشت در سال های آینده به یک فیلم کالت تبدیل شود.

6- جوانی (Youth)

  • سال انتشار: 2015
  • کارگردان: پائولو سورنتینو
  • بازیگران: مایکل کین، هاروی کایتل، جین فوندا، ریچل وایس
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.3 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 71 از 100

جوانی فیلمی خاص در رابطه با هنرمندی است که به دستاوردهای زندگی خود می نگرد و این سوال را می پرسد که آیا فداکاری های او در راه هنر و موسیقی، ارزشش را داشته است یا خیر. فِرِد یک آهنگساز موسیقی کلاسیک است که همراه با دختر و بهترین دوستش میک برای سفر به سوئیس رفته است. پس از اینکه کننده خانواده سلطنتی از او درخواست می کند تا قطعه ای را در جشن تولد شاهزاده فیلیپ بنوازد، فِرِد سفری را برای خودشناسی شروع می کند تا به جواب سوالات خود برسد.

پائولو سورنتینو به قصه اِلمان های سورئال اضافه کرده و با به کارگیری این سکانس های رویاگونه، لحن متفاوتی ایجاد کرده است. فیلم اگرچه فضای محزونی دارد اما لحظات بامزه کوچکی هم در آن به چشم می خورد. مایکل کین یکی از بهترین نقش آفرینی های عمرش را ارائه داده و به نابغه موسیقی داستان، یک نوع فروتنی خاص اضافه کرده است.

در مقایسه با دیگر فیلم های این فهرست، موسیقی همواره در اولویت جوانی قرار ندارد و داستان به واسطه شخصیت ها پیش می رود که از احساسات، سردرگمی ها، تئوری ها و مکانیسم های زندگی صحبت می کنند. جوانی شاید نقطه اوج فیلم سازی سورنتینو نباشد اما یکی از احساسی ترین فیلم های او به شمار میرود.

5- عشق و بخشش (Love & Mercy)

  • سال انتشار: 2014
  • کارگردان: بیل پلاد
  • بازیگران: برت داورن، الیزابت بنکس، گراهام راجرز، جان کیوساک
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.4 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 89 از 100

عشق و بخشش با زاویه دید تازه ای به زندگی برایان ویلسون، یکی از اعضای گروه بیچ بویز می نگرد. بیچ بویز در دهه 60 میلادی به پیروزیت های زیادی رسید و یکی از تاثیرگذارترین گروه های راک آن دوره بود. فیلم به پیروزیت های ویلسونِ جوان در دهه 60 میلادی (با بازی پل دینو) می پردازد و همزمان، با ویلسونِ بزرگسال (با بازی جان کیوساک) در دهه 80 میلادی همراه می شویم که از سوی روان شناس خود تحت درمان قرار گرفته است. دو خط روایی فیلم با یکدیگر درهم آمیخته شده اند تا تصویر کاملی از ویلسون به نمایش بگذارند. او در زندگی اش با مسائل روانی شدیدی روبرو بود اما بر آن ها غلبه کرد تا موسیقی خلق کند.

دینو که همواره مهارت های بازیگری اش را به نمایش گذاشته است، اینجا هم در نقش ویلسون جوان راضی کننده است. جان کیوساک نیز که در سال های اخیر چندان پیروز نبوده، پس از مدت ها، در این فیلم توانسته خودنمایی کند و بازیگران نقش های مکمل، الیزابت بنکس، گراهام راجرز و پل جیاماتی در بهترین فرم خود هستند. جالب است بدانید که برایان ویلسون واقعی، یک قطعه موسیقی (One Kind of Love) برای این فیلم ساخته است که بدون شک ارزش بارها شنیدن را دارد. عشق و بخشش با ساختار غیرخطی و نقش آفرینی های قابل توجه، از فیلم های زندگی نامه ای خوش ساخت یک دهه اخیر است.

4- لا لا لند (La La Land)

  • سال انتشار: 2016
  • کارگردان: دیمین شزل
  • بازیگران: اما استون، رایان گاسلینگ، جی. کی. سیمونز، جان لجند
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 91 از 100

به اعتقاد برخی، بهترین فیلم موزیکال یک دهه گذشته. لا لا لند از جهات مختلف، اثر جریان سازی است، زیرا روی مرز باریکی میان نوستالژی و مدرنیته قدم می زند و حتی کسانی که به آثار موزیکال علاقه ای ندارند را هم شیفته این ژانر می کند. فیلم به موسیقی جاز ادای دین می کند اما قصه ی اصلی پیرامون یک رابطه عاشقانه مدرن میان یک پیانیست و یک بازیگر آماتور است.

سباستین و میا با یکدیگر ملاقات می کنند و به دنیای عاشقان قدم می گذارند اما آرزوهای شخصی و اهدافی که دارند، منجر به فروپاشی رابطه رمانتیکشان می شود. آن ها در نهایت به نقطه ای می رسند که باید برای زندگی و رابطه خود، یک تصمیم سرنوشت ساز بگیرند.

مسائلی که شخصیت ها با آن ها دست وپنجه نرم می کنند، برای هر نوع مخاطبی قابل درک است. پیانیست قصه، مردی است که آرزوی بازگشت به روزهای شکوهمند گذشته را دارد. او می خواهد موسیقی جاز را احیا کند و عشق خود به موسیقی را با دیگران به اشتراک بگذارد. موضوع فیلم شاید عشق باشد اما نگاه موزیسین ها به زندگی و موسیقی نیز مورد بررسی قرار می گیرد. اینکه آن ها برای هنر، گاهی حاضر هستند همه داشته های خود را فدا کنند.

دیمین شزل موسیقی های کم نظیری را برای فیلم انتخاب کرده است که به شخصیت ها و دنیایشان، معنا می بخشند؛ این قطعه ها آن قدر دلنشین هستند که شاید پس از تماشای فیلم، در اولین قدم، موسیقی متن فیلم را جستجو کنید. علاوه بر این ها، کیفیت فنی فیلم بهتر از این نمی شود و بی دلیل نیست که برخی، لا لا لند را مستحق جایزه اسکار بهترین فیلم می دانستند. شیمی رابطه گاسلینگ و استون هم به حدی جواب داده است که گاهی فکر می کنید آن ها در دنیای واقعی با یکدیگر زندگی می کنند.

3- خیابان آواز (Sing Street)

  • سال انتشار: 2016
  • کارگردان: جان کارنی
  • بازیگران: لوسی بونتون، ماریا دویل کندی، آیدان گیلن، جک رینور
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.9 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 95 از 100

خیابان آواز به ما یادآوری می کند که موسیقی خوب چه قدرتی دارد، تا چه میزان می تواند الهام بخش آدم ها باشد و آن ها را به زندگی و آینده امیدوار کند. داستان پیرامون کازمو اتفاق می افتد، یک پسرک فقیر که در دهه 80 میلادی در دوبلین زندگی می کند؛ او دوستانش را راضی می کند تا به گروه موسیقی راک او بپیوندند. فیلم با قطعه هایی از گروه هایی همانند هال اند اوتس، د کیور، د جم و دورَن دورَن به مخاطب می فهماند که این نوجوانان به چه دلیل عاشق موسیقی شده اند و چرا رویای خلق موسیقی های تازه دارند.

جان کارنی که دو فیلم موسیقی محور خوب دیگر هم در کارنامه دارد (دوباره شروع کن و یک بار)، در خیابان آواز، به شخصیت های نوجوان پرداخته است تا دغدغه های موسیقایی آن ها را بررسی کند. فیلم، طنز خوبی دارد و سکانس هایی که بچه ها در حال بازخلق موزیک ویدئوهای ام تی وی هستند، احتمالا شما را می خنداند، خصوصا اگر با این ویدیوها آشنا باشید.

فیلم به شخصیت های قصه احترام می گذارد و هرگز فراموش نمی کند که این آدم های رویاپرداز، بچه ها فقیری هستند که انتظار ندارند در آینده به پیروزیت چشمگیری برسند. خیابان آواز از آن فیلم هایی است که حال شما را بهتر می کند و چند قطعه نو شنیدنی هم دارد.

2- ویپلش (Whiplash)

  • سال انتشار: 2014
  • کارگردان: دیمین شزل
  • بازیگران: مایلز تلر، جی. کی. سیمونز، جیسون بلر، ملیسا بنویست
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8.5 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 94 از 100

ویپلش با اینکه منحصراً در رابطه با موسیقی جاز است اما داستان آن در رابطه با کمال گرایی را می توان به هرچیزی تعمیم داد. فیلم سوالات مهمی مطرح می کند، از جمله اینکه در راه هنر، تا چه میزان حاضر هستید خودتان، زندگی و هرآنچه که دارید را فدا کنید؟ اندرو یک درامر جوان است که روزهایش را با طبل زدن می گذراند تا به اوج مهارت برسد. او محکوم به بهتر شدن است تا بتواند آقای فلچر را راضی کند؛ یک مربی عصبی و سخت گیر که دست کمی از هیتلر ندارد.

دیمین شزل به رقابت میان دانشجویان موسیقی می پردازد و اضطراب های اندرو را بررسی می کند؛ جوانی که اگر می خواهد به جایگاه مناسبی در موسیقی برسد، باید جهت دیوانه واری را طی کند و تسلیم فشارهای عصبی که فلچر به او وارد می کند، نشود.

سکانس های تمرین و اجراها، تعلیق برانگیز و نفس گیر هستند؛ مخاطبان متوجه استعدادهای اندرو هستند و امیدوارند از خشم فلچر در امان بماند و به پیروزیت برسد اما آیا می تواند؟ ویپلش یکی از هیجان انگیزترین پایان های دهه را دارد و سریعاً جایگاه خود را به عنوان یک فیلم کلاسیک مدرن، تثبیت می کند.

1- درون لوین دیویس (Inside Llewyn Davis)

  • سال انتشار: 2013
  • کارگردان: برادران کوئن
  • بازیگران: اسکار آیزاک، کری مولیگان، جان گودمن، جاستین تیمبرلیک
  • امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.4 از 10
  • امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 92 از 100

زندگی نوازندگان معمولا با چالش همراه است و این چالش به بهترین شکل در درون لوین دیویس به تصویر کشیده می شود. لوین از آن آدم های بدشانسی است که مسائل یکی پس از دیگری جلوی راهش سبز می شوند؛ آلبومی که اخیرا منتشر کرده با شکست روبرو شده است، هیچ پولی ندارد و محکوم است تا پیروزیت همکارانش را تماشا کند. او در همین حین که برای پرداخت بدهکاری هایش تلاش می کند، با آدم های عجیبی روبرو می شود و در چرخه ای از اتفاقات ناامیدکننده گرفتار می شود. رویاهای او گویی هرگز قرار نیست به حقیقت تبدیل شوند.

همانند بیشتر ساخته های برادران کوئن، اتفاقات فیلم در یک دنیای غم انگیز رخ می دهد اما گاهی از واقعیت فاصله گرفته و رگه های طنز هم در آن وجود دارد. مجذوب کنندهیت اصلی فیلم در بازی درخشان اسکار آیزاک است که مخاطب با او ارتباط عمیقی برقرار می کند.

شرایط لوین دیویس ناراحت کننده است و بازی خوب آیزاک کمک کرده تا محتواهای موسیقی های خلق شده از طریق شخصیت اصلی، تاثیرگذارتر باشد. فیلم از نظر بصری هم مجذوب کننده است و برادران کوئن پیروز شده اند تا فضای نیویورک در دهه 60 میلادی را زنده کنند. درون لوین دیویس از شاهکارهای یک دهه گذشته به شمار میرود و اگر می خواهید درک بهتری از زندگی موزیسین ها پیدا کنید، تماشای این فیلم ضروری است.

منبع: Taste of Cinema

منبع: دیجیکالا مگ
انتشار: 16 خرداد 1401 بروزرسانی: 16 خرداد 1401 گردآورنده: asiaro.ir شناسه مطلب: 2077

به "10 فیلم برتر یک دهه گذشته درباره موسیقی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "10 فیلم برتر یک دهه گذشته درباره موسیقی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید