کدام بازیگر مجموعه هری پاتر برترین دامبلدور بود؟ - تور آسیایی ارزان

دامبلدور اگر قدرتمندترین جادوگر جهان هری پاتر نباشد، قطعاً یکی از قدرتمندترین هاست. جود لا اخیراً در فیلم جانوران شگفت انگیز و زیستگاه های آن ها، نقش جوانی های آلبوس دامبلدور را بازی کرد. قبل تر هم ریچارد هریس در دو فیلم نخست مجموعه، آلبوس دامبلدور بود و پس از او، مایکل گمبون در باقی فیلم ها دامبلدور بود. آن ها همگی به شیوه های مخصوص خودشان و در جایگاه خودشان خوش درخشیدند. اما از میان آن ها، چه کسی برترین دامبلدور بود؟

دامبلدور ریچارد هریس بیشترین وفاداری را به کتاب ها داشت

ریچارد هریس با ایفای نقش در هری پاتر و سنگ جادو و هری پاتر و تالار اسرار، نقش خود را در خاطرات بخش زیادی از هواداران هری پاتر حک کرد. کهولت سن و وخامت سلامی او، باعث شد که نتواند در ادامه مجموعه حضور داشته باشد و در نهایت، در سال 2002 و در سن 72 سالگی از جهان برود. با وجود حضور اندک او در مجموعه، نکات بسیاری درباره دامبلدوری که او خلق کرد وجود دارد. دامبلدور او نزدیکی خیلی زیادی به دامبلدوری داشت که رولینگ در کتاب ها توصیف نموده بود. البته این بحث هم وجود دارد که اگر هریس در باقی فیلم ها هم بازی می کرد، اوضاع همینطور نمی ماند.

خصوصیات فیزیکی دامبلدور در فیلم ها مشابه همان چیزی ست که از جادوگران پیر خردمند با ریش های بلند در فکر داریم. در حالی که این کاراکتر چیزهای خیلی بیشتری نسبت به جادوگرانی که در بقیه فیلم های فانتزی می بینیم، برای عرضه دارد. به خصوص در دو کتاب اول، هری دامبلدور را از فاصله ای دور مورد ارزیابی قرار می دهد. از زاویه دید او، خوانندگان کتاب دامبلدور را به عنوان شخصیتی مرموز، آرام و تودار می شناسند. در حالی که این خصوصیات درست هستند، اما مخاطب به مرور زمان و با پیش رفتن داستان ها متوجه می گردد که دامبلدور ویژگی های دیگری هم دارد. این شناخت از دامبلدور به حدی افزایش می یابد که در هری پاتر و شاهزاده دورگه مخاطبان دامبلدور را به عنوان جادوگری اجتماعی، مهربان و همدل می شناسند.

هریس در ساخت این نسخه دامبلدور که دور و بافاصله بود و در ابتدای مجموعه وجود داشت، بسیار عالی عمل کرد. او به خوبی این احساس را به هری منتقل می کرد که هرموقع که به او احتیاج داشته باشد، به یاریش خواهد رفت. حتی اگر حضور فیزیکی نداشت. لحظات اندکی که میان دنیل رادکلیف و هریس وجود داشت، بی عیب ونقص بود. این بازیگر حرفه ای در انتقال احساس صمیمیت بدون حرف زدن، استاد بود. مهربانی نهفته در حرکات او، بلندتر از هر کلمه ای بود. در میان برترین صحنه های مجموعه هری پاتر، می توان به بازدید هری از دفتر دامبلدور در هری پاتر و تالار اسرار اشاره نمود. میراث هریس در نقش دامبلدور اگرچه کوتاه است، اما بسیار ارزنده است و قطعاً مخاطب را در حسرت کوتاه بودنش می گذارد.

مایکل گمبون برای ایفای نقش دامبلدور زمان بیشتری داشت

در حالی که هریس احتمالاً وفادارترین دامبلدور بود، گمبون بلاشک برترین دامبلدور است. بیشتر تناقضاتی که در شخصیت دامبلدور وجود داشت، تقصیر بازیگر نبود. و گمبون زمان کافی داشت تا دامبلدور را کامل کند و شخصیتش در هری پاتر و شاهزاده دورگه به اوج عاطفی برسد.یکی از مزایایی که گمبون نسبت به هریس داشت، سنش بود. او در زمانی که به مجموعه هری پاتر پیوست 62 سال داشت و این به آن معنا بود که در قیاس با هریس، امکانات بدنی بیشتری برای عرضه به کاراکتر دامبلدور داشت و این مسئله در نهایت و در دوئل بی نظیری خود را نشان داد که دامبلدور و ولدمورت در هری پاتر و محفل ققنوس با هم داشتند.

گمبون در شش فیلم از هشت فیلم هری پاتر حضور داشت و آن چنان با دامبلدور پیوند خورد که در خاتمه تشخیص تفاوت های کاراکتر و بازیگر را برای ما سخت کرد. چیزی که خیلی یاری کرد این بود که او درست زمانی به مجموعه پیوست که هری و دامبلدور به هم نزدیک می شدند. دنیل رادکلیف هم به مرور زمان بالغ تر شده بود و بازیگر توانمندی شده بود و باعث این می شد که صحنه های مشترک هری و دامبلدور، بار احساسی بالاتری داشته باشند و در انتقال این احساس پیروز تر عمل نمایند. به تدریج فاصله بین این دو شخصیت از بین رفت و هواداران با جنبه احساساتی دامبلدور آشنا شدند. او قدرتمندترین جادوگر جهان بود، با این حال بیشتر عمر خود را درگیر جبران اشتباهات گذشته اش بود. به یاری هری، او بالاخره این شانس را پیدا کرد که مسیر نجات گذشته را تا خاتمه پیش برود.

یک تصور غلط رایج این است که دامبلدور گمبون به طول کامل از آن تصویر مدیر مهربان و خوش چهره ای که رولینگ توصیف نموده فاصله می گیرد. مثالی هم که برای آن زده می گردد، معمولاً صحنه بدنام فیلم هری پاتر و جام آتش است که در آن دامبلدور با خشونت به سمت هری می آید و با لحنی تند از او می خواهد اعتراف کند که خودش نامش را در جام آتش انداخته یا خیر. در کتاب، رولینگ این بخش را به شکلی دیگر توصیف نموده. دامبلدور در کتاب به آرامی و با مهربانی این پرسش ها را از هری مطرح می نماید. مشکل این صحنه این است که به طور کلی با کتاب تفاوت دارد و گمبون هم صرفاً همان چیزی را تحویل می دهد که مایک نیوول کارگردان از او می خواسته.

از این تناقضات را می توان در عملکرد دیوید یتس، کارگردان چهار فیلم آخر هم پیدا کرد. دامبلدوری که او در فیلمش می سازد، خشمگین و انتقام جوست و احساساتش را به گونه ای ابراز می نماید که مخاطبان کمتر در کتاب ها به آن بر خورده اند. شفافیت در عملکرد گمبون به بینندگان این امکان را می دهد تا با آنچه از سر شخصیت می گذرد بیشتر ارتباط بگیرند و به آن ها یاری می نماید بفهمند که چگونه او برای هری نقش یک پدر را ایفا می نماید.

از این نظرها، دامبلدور گمبون لزوماً با آن مدیر صبوری که در کتاب ها خوانده ایم برابری نمی نماید، اما به شخصیتش عمق و انسانیت می افزاید. به طور طبیعی، تماشای وجوه آسیب پذیر قدرمتندترین جادوگر جهان برای همه دلپذیر نخواهد بود. اما با این وجود تاثیرگذار است. به علت همین نزدیکی میان دامبلدور و مخاطب است که صحنه مرگ او در هری پاتر و شاهزاده دورگه آن چنان تکان دهنده می گردد.

کجای کار دامبلدوری که جود لا ارائه کرد، می لنگید؟

جود لا یک بازیگر عالی و باسابقه است که می توانست دامبلدور بزرگی را بسازد و برترین نسخه ای که می تواند از او باشد را ارائه کند. با این حال، امکاناتی که او برای این کار در اختیار داشت چندان کافی نبودند. مخصوصاً در قیاس با امکاناتی که مجموعه هری پاتر در اختیار داشت. مجموعه جانوران شگفت انگیز در کوشش بود که داستان نیوت اسکمندر را دنبال کند و گذشته دامبلدور و گلرت گریندلوالد را روایت کند و جود لا تقریباً تا زمانی که فیلم جانوران شگفت انگیز: رازهای دامبلدور عرضه نشده بود، چندان امکان این را نداشت که در نقش دامبلدور بدرخشد.

ناهماهنگی های رفتار دامبلدور که در مجموعه هری پاتر مشکل ساز شده بود، در مجموعه جانوران شگفت انگیز هم حفظ شده و توسعه یافته. این علاقه به کاوش در رابطه پیچیده و غم انگیز دامبلدور و گریندلوالد وجود دارد، اما همه آن در حد یک داستان عاشقانه باقی می ماند. فاصله میان دو شخصیت به عنوان یکی از جنبه های روایت مورد استفاده قرار می گیرد اما هرگز عمیقاً مورد کاوش قرار نمی گیرد. در مجموع، بزرگترین مشکل دامبلدور جود لا این است که او فضای کافی برای درک کامل شخصیتش نداشت.

دامبلدور لا از جهاتی به آن دامبلدوری شبیه است که هریس ایفایش می کرد؛ چرا که مخاطبان از دریچه نگاه نیوت اسکمندر به دامبلدور نگاه می نمایند و فاصله میان نیوت و دامبلدور باعث نوعی رمزآمیزی می گردد. عملکرد لا از این زاویه خیلی خوب است. مشکل زمانی ایجاد می گردد که جنبه عاطفی شخصیت دامبلدور آشکار می گردد و مخاطبان نمی توانند میان این جنبه با پیش فرض هایی که از فیلم های قبلی داشتند، ارتباط برقرار نمایند.

منبع: CBR